یسبحون

قرآن متنِ غریبی است. وقتی با آن اُنس می‏‌گیری نسبت به هر چیزِ دیگر بی‏‌میل می‏‌شوی؛ چون اصلی‏‌ترین خاصیّتِ متنِ توحیدی همین است؛ قرار است تو را موحد، قیامت‏‌اندیش، و تنها کند. به میزانی که تو موحد می‏‌شوی به همان میزان در این دنیا غریب و تنها می‏‌شوی. من این تنهایی را در زندگیِ مولی‏‌الموحدین علی(ع) می‏‌بینم که بیشترین اُنس را با قرآن داشت. او در سال‏های پایانی عمرش فقط با چاه می‏‌توانست خلوت کند و با او حرف‏‌هایش را بزند.