
شهر و دیوارهای بیثباتش حول همان مضامین گسترده و لایهلایهای میگردد که امضای آثار موراکامی شدهاند؛ فقدان و تمنا، ناپایداری حافظه، میل توأمان به انزوا و ارتباط، بازتاب جهانهای پیچیدهی شخصی. به قول منتقد روزنامهی سنفرانسیسکو کرانیکل: «موراکامی بیش از هر نویسندهی دیگری پس از کافکا شور و شگفتی غریب جهانمان را میفهمد و به یادمان میآورد.»