ادونیادا

در هر جراحتی مرا کتابیتی است

و در هر زخم زننده ایُ مرکّبش

زخم های من پراکنده در هوا

و در پرتوی خورشید‌، احساس می کنم آویزیانم-

آویزان شده ام.

عشقم را در آغوشش افکندم

به افق نگریستم از حیرت بر سینه ام نشسته

شِکوه کردم بر او به چیزی که او شِکوه کرد بر من:

چه بسیار خواهش موج از دریا، بلکه گام هایش

را سوی لنگرگاه رهنمون شود.