یکصد غزلواره عاشقانه

ای یار زان پیش که دوست بدارم ات
تنها «هیچ» بود نصیب من
سرگردان کوچه ها و اشیا بودم
هیچ را نه نام بود نه نشان
گویی جهان همه هوایی بود که منتظرش بودم.