قلب قرآن

از تاکیدات قرآن، پاسداشت عدالت است. عدالت به این معنا که در داوری ها، جز حقیقت، چیز دیگری را دخالت ندهیم و نگذاریم منافع فردی و گروهی در داوری ما اثر بگذارند.

«یا ایُها الذینَ آمَنوا کونوا قَوامینَ بِالقِسطِ شُهَداء لِلهِ وَلَو عَلی اَنفُسَکُم اَوِ الوالِدَینِ وَ الاَقرَبَینَ اِن یَکُن غَنِیا اَو فَقَیرا فَاللهُ اَولَی بِهِما فَلا تَتَبِعُوا الهَوَی اَن تَعدِلُوا» (نساء/135)

«ای کسانی که ایمان آورده اید پیوسته به عدالت قیام کنید و برای خدا گواهی دهید هر چند به زیان خودتان یا [به زیان] پدر و مادر و خویشاوندان [شما] باشد اگر [یکی از دو طرف دعوا] توانگر یا نیازمند باشد باز خدا به آن دو [از شما] سزاوارتر است پس از پی هوس نروید که [در نتیجه از حق] عدول کنید.»

می گوید به جانب عدالت حرکت کنید و برای خدا گواهی دهید اگر چه گواهی و داوری شما علیه منافع فردی یا گروهی تان باشد. در آیه ذکر می شود که هرگونه کژروی از عدالت که مبتنی بر تعلقات عاطفی و نسبی باشد، مصداق پیروی از هوی است.

در آیه دیگری ضمن تاکید بر همین مضمون که باید به عدالت و حقیقت گواهی داده و روی آوریم، می گوید دشمنی ها نباید شما را از عدالت ورزی باز دارند. حتی در ارتباط با دشمنان خود هم عادل باشید و مگذارید عواطف منفی تان به داوری عادلانه شما صدمه بزنند.