شعر مدرن از بودلر تا استیونس

شاعران سمبولیست بحران‌های جامعۀ مدرن را به منزلۀ تناقضات درونی شعر تجربه می‌کردند. این امر، حقیقتی بس مهم را آشکار می‌سازد: در عصر جدید، مدرنیسم تنها شکلِ حقیقی رِئالیسم است. درک این نکته بر اساس مقولات تجریدی و دوگانگی‌هایی چون «هنر متعهد» در برابر «هنر ناب» ممکن نیست، بلکه بر عکس، باید آن‌ها را به منزلۀ قطب‌های متضاد کلیتی واحد در نظر گرفت که همزمان خود و دیگری را نفی می‌کنند. نزاع میان «هنر متعهد» و «هنر ناب» که تا به امروز نیز ادامه یافته‌است، خود به اندازۀ کافی گویاست: از دیدِ هوادارانِ تعهد، «اثر هنری ناب» چیزی نیست مگر نوعی سرگرمیِ بی‌حاصل برای کسانی که می‌خواهند به بهانۀ غیرسیاسی بودن ــ که خود انتخابی عمیقا سیاسی است ــ سیلِ بنیان­کنی را که موجودیت همگان را تهدید می‌کند، نادیده بگیرند. «برای طرفداران تعهد، این­گونه آثارِ هنریِ ناب معرّفِ غفلت از نبرد منافع واقعی است، نبردی که دیگر هیچ‌کس نمی‌تواند خود را از آن و از تخاصم دو اردوگاه اصلی معاف پندارد. ادامۀ هر گونه حیات فکری، خود منوط به [نتیجۀ] این تخاصم است، آن هم تا حدی که فقط توهم ناب می‌تواند، بر حفظ حقوق و امتیازاتی اصرار بورزد که همگی ممکن است فردا بر باد روند».