تعامل فقهای شیعه با حاکمیت های عصر صفویه و قاجاریه

تعامل فقهای شیعه با حاکمیت‌های سیاسی عصر خود تحت تأثیر تئوری سیاسی شیعه می‌باشد که در تضاد آشکار با تئوری سیاسی فقه عامه قرار دارد و امامیه بر این باور است که قدرت سیاسی، مختص منصوبین مستقیم و غیرمستقیم خداوند است؛ یعنی پیامبران و بعد از رحلت آخرین پیامبر این مسئولیت به امامان معصوم انتقال می‌یابد و در عصر غیبت نیز قدرت مزبور از طریق فقها اعمال می‌شود. نظریه فوق موجب شده است که تشیع امامیه همیشه در تضاد آشکار با قدرت مستقر قرار بگیرد. در این کتاب به بررسی تعامل فقهای شیعه با حاکمیت‌های عصر صفویه و قاجاریه، پرداخته شده است.