پیراهنت پناه پروانه هاست

قبایلی منقرض را برمی گزینم و درباره ات با آنان حرف می زنم بوی خیمه هایی سوخته به مشامم می رسد دست هایم پر از زنجیر و دهانم پر از قفل می شود پلیس روزگار به نجاتم برمی خیزد و شعری سبک سر را دستگیر می کند که تک و تنها در بیراهه ها پرسه می زند!