این اثر ابتدا با نگاهی گذرا به وقایع تاریخی در زمان سلجوقیان و خوارزمشاهیان آغاز می شود و سپس به تحولات و دگرگونی های ادبیات آن دوره و علی الخصوص در زمان مغول می پردازد. در ادامه حوزه ی ادبی عراق توصیف می شود و با تشریح سبک شعر در قرن ششم، برخی از شاعران این دوره معرفی می شوند. از میان این شعرا، چهار شاعر برجسته ی این دوره به طور مجزا معرفی شده اند و نخستین فرد، جمال الدین عبدالرزاق اصفهانی است که پس از ارائه ی شرح حال، قالب های قصیده و ترکیب بندی که وی برای سرودن شعر از آن ها بهره برده، همراه با شرح آن ها آورده شده است. شعرای برجسته ی بعدی عبارت اند از کمال الدین اسماعیل اصفهانی، ظهیر فاریابی و انوری ابیوردی که همین روند ارائه ی شرح حال و شرح قصاید و اشعار برای آن ها تکرار شده است.
این کتاب متناسب با یکی از واحدهای درسی از دوره ی کارشناسی رشته ی زبان و ادبیات فارسی تحت عنوان "شاعران حوزه ادبی عراق"، به نگارش درآمده است و رویکرد "عباسعلی وفایی" و "یاسر دالوند" در شرح مفردات این اثر، استفاده از فرهنگ های متقدم فارسی بوده است. نویسندگان بر حفظ زبان کهن این فرهنگ ها در اثر پیش رو نیز تاکید ورزیده اند تا زمینه ی آشنایی بهتر دانشجویان با این جنبه از فرهنگ ها و ادبیات فارسی نیز فراهم شود.