تیمون آتنی

«آن‌گاه که بخت، در جابجایی و تحویلِ حالِ خود /لگدکوب کند محبوبِ تازهٔ خود را / همهٔ آن پیروانِ او که رنج می‌بردند از پسِ او / حتا پاکِشان بر سرِ زانوان و دست‌ها / به سویِ قلهٔ کوه، رهایش می‌کنند بلغزد / بی‌آن‌که یک تن انبازِ سقوطِ او گردد.»
تیمون آتنی بیانیه و اعتراضیه‌ای علیهِ نامردمی و ناسپاسی اجتماع در پاسخ به مِهر و ازخودگذشتگی است که از سرِ نهایتِ خشم و انتظار نوشته شده، و تشابه و نزدیکیِ سرشت و سرنوشتِ او با شاه لیر نیز بی‌سبب نیست.
اگر نمایشنامه‌های شکسپیر را در سه شاخهٔ کمدی، تاریخی و تراژدی بخشبندی کنیم، تیمونِ آتنی جزو آثار آخری است که شاعـر در اوج پختـگی و تجـربهٔ فـردی و اجتماعـی، و عمری نگارش و سرایش خلق کرده و به یادگار گذاشته است.