آب، این مایۀ جاودان حیات و سرچشمۀ بی‌پایان الهام، همواره در حافظۀ جمعی ما و در آینۀ هنر گذشتگان نمادی از روشنایی، پاکی و آبادانی بوده است. از باغ‌های ایرانی که آب در آن‌ها روح فضا را می‌ساختند تا مناظر نقاشان اروپایی که انعکاس نور بر سطح آب رودخانه‌ها را بازنمایی می‌کردند، هنر خود را همواره وامدار سخاوت آب می‌بیند.

آیا ادبیات داستانی فارسی می‌میرد و محکوم به تمام‌شدن است؟ آیا نسلی از نویسندگان، که در دهۀ شصت به دنیا آمده و در دهۀ هشتاد اولین آثار خود را منتشر کرده‌اند، همچنان امیدوارانه به نوشتن و منتشرکردن ادامه می‌دهند یا تنها براساس ضرورتی تاریخ‌مند خود را صرفاً موظف به حضور می‌‎دانند؟ جواب صریح و کوتاه است: ادبیات هیچ‌گاه نمی‌‎میرد.