داستان کاموس کشانی (شاهنامه فردوسی11)

استاد طوس خطبه داستان را چنانکه رسم اوست با نام و یاد خداوند دانا و توانا آغاز کرده است. خداوندی که همه چیز از آسمان و ستارگان و زمان و مکان آفریده اوست و اینهمه بر هستی ذات اقدسش گواهی صادقند. معتقد است که آدمی که خود مخلوقی است ناچیز، وصف او را چنانکه باید نتواند کرد، باید که به درگاه آن بینیاز روی نیاز بر خاک نهد و جز او را کردگار جهان نداند و آگاه باشد که روش سپهر گردان که خود مخلوق باری تعالی است این است که گاه آدمی را شادمان می سازد و زمانی غمگین. با گردش او آشنا باید بود. پس از این مقدّمه از رستم، جهان پهلوان و داستانهای پهلوانی که ازو بر سر زبانهاست یاد می کند، از رستمی که خردمند و بیداردل و مرد جنگ است و دلاوری و جنگاوری ازو مایه می گیرد، همانگونه که منشأ متانت و استقامت و خردمندی و دانش نیز هست. آنگاه می گوید از داستانهای او نوبت آن است که رزم کاموس را از شاهنامه نثر، چنانگه دهقان جهاندیده روایت کرده است به نظم بیاورد.