آگاهی به زبان ساده

آگاهی، مفهومی نسبی است که می‌تواند بر حالتی درونی متمرکز شود. هر کس روزانه تجربه‌های آگاهانه فراوانی دارد؛ برای نمونه آگاهی از گل قرمزی که در باغچه حیاط است؛ یا صدای هواپیمایی که در آسمان در حال پرواز است؛ یا مزه شکلاتی که روی زبان فرد است. نمونه نخست از سنخ تجربه آگاهانه دیداری، دومی شنیداری و سومی چشایی است. هر یک از این تجربه‌های آگاهانه «خصیصه پدیداری» دارند، به این معنا که کیفیت خاصی برای تجربه آن‌ها وجود دارد. نویسنده در این کتاب با بیان داستان‌های ملموس و با نگاهی روان‌شناختی موضوع آگاهی و تفاوت آن را با اطلاعات بررسی می‌کند و بیان می‌دارد که رسیدن به آگاهی، رسیدن به خود است.